Op naar Bolivia!!!

Hola Chico´s y Chica´s

Zaterdag 22 juli
Vrijdagavond zijn we de bus ingestapt richting Puno. Een busrit van acht uur die ons naar het hoogste meer (+3820 mtr.) van de wereld zou brengen, Lake Titicaca. Opvallend was het, dat op het moment dat wij dachten dat de bus vol zat er nog even wat lokale mensen in werden gepropt die waarschijnlijk voor een prikkie mee konden.
Eenmaal in Puno aangekomen moesten we nog een paar uurtjes wachten totdat we de boot konden pakken naar Isla Taquila, een eilandje temidden van het meer waar we bij een lokale familie zouden eten, slapen en dansen, zo was ons verteld. Een mooi vooruitzicht dus! Aangezien de busreis redelijk slapeloos was verlopen zagen onze pupilletjes een paar uurtjes ooglid staren nog wel zitten. Als zwervers zijn we neergeplofd in een hoekje om met een laken over ons heen de wens van de pupillen in vervulling te laten gaan.

Na twee uurtjes hadden we de pupillen zwaar teleurgesteld maar konden we gelukkig dan eindelijk de boot in. Een boot die nog volgepropter was dan de bus en waarbij iedere lokale volle bak aan het cacaobladeren smikkelen was. Eerst was het Niek die van de lucht overgeefneigingen kreeg maar het heel netjes daarbij liet waarna Inge het moest overdrijven en dankbaar gebruik maakte van de plastic zak. Onderweg kwamen we nog langs de Uros eilanden waarbij alles gemaakt is van riet; de ondergrond, de huizen, de boten, de banken, alles dus! Een prachtig gezicht maar jammer genoeg enkel nog intact gehouden voor de toeristen. De zonnepanelen en tv´s waren dan ook rijkelijk aanwezig.

Vier uurtjes later kwamen we dan eindelijk aan op Isla Taquile. Na 520 treden omhoog te zijn gelopen met onze backpack kwamen we redelijk gesloopt aan bij de familie waarbij we de nacht zouden doorbrengen. Hier stond ons een prachtig uitzicht te wachten over het immense meer wat meer weg had van een zee. Op dit eiland is het authentieke nog enigzins terug te vinden in de vele mensen die druk bezig zijn met breien van sjalen, truien en mutsen waaraan je de huwelijkse staat van de man kunt terug zien.

Hetgeen wij voor aanvang niet wisten was dat we enkel onderdak en eten van de familie kregen maar vanwege het gebrek aan ruimte niet samen konden eten, balen! Daarnaast sliepen er ook nog meerdere reizigers wat het huis meer op een hostel zonder naam deed lijken. Toch hebben we ´s avonds heerlijk genoten van een ondergaande zon, een gezellige avond met twee aardige en niet al te macho Amerikanen (ze zijn er dus wel) en een heldere sterrenhemel met een Melkweg van heb ik jou daar, super!

Zondag 23 juli
´s Ochtendsvroeg zijn we op aanraden van een Fransman samen met de twee Amerikanen en twee Canadezen naar de andere kant van het eiland gebanjerd. Een gezellige en mooie tocht waarna de omelet die duidelijk even het beschrijven waard is, meer dan welkom was. De aparte omelet bestond namelijk uit de volgende ingredienten: ei, rijst, aardappel, olijf, paprika, ui, pikante saus, tomaat en dat met een vers stukje brood, ooit wel eens zo´n veelzijdige omelet gehad? Na dit heerlijke maaltje vaarden we onder het genot van een biertje en een ondergaande zon terug naar Puno.

´s Avonds hebben we met z´n achten voor 300 soles (75 euro, 9 euro de neus) mega lekker gegeten, driegangen menu met alles erop en eraan en om het nog enigzins goedkoop te houden werden onze eigen flesjes wijn meegebracht waar ze hier duidelijk niet van staan te kijken.

Maandag 24 juli
Met de bus reden we vroeg in de ochtend langs Lake Titicaca naar Bolivia. Uiteraard kwamen onze voorkruipskills goed van pas waardoor we in de bus weer op de beste plaatsen zaten, hierbij hoorden we Nederlanders zeggen; ´als laatste aankomen en als eerste de bus in’ en dat hadden ze scherp opgemerkt! Na zes uur kwamen we aan in La Paz, hoogste stad ter wereld op 3660 mtr.(Bolivia). Hier zijn we het broertje van Hilton genaamd Milton Hotel in gedoken waar we voor 7 euro per persoon per nacht een te luxe kamer kregen.

´s Avonds hebben we een mountainbiketocht geregeld en hebben we het dagje afgesloten met de Burger King om het vetgehalte weer wat op te vijzelen, aangezien onze lichaampjes sterk aan het vermageren zijn op deze hoogte.

Dinsdag 25 juli
De afgelopen twee weken had Inge haar koopdrang erg ingehouden bij de gedachte dat in Bolivia alles twee keer goedkoper was dan in Peru. Tjah sportgoedkoop dus! En vandaag was dan eindelijk de dag dat ze er flink tegen aan kon, zelfs Niek zou er niet genoeg van krijgen! Inge heeft een nieuwe rugzak gekocht en kwam met het geweldige idee om de oude rugzak vol te stoppen met voedsel om deze gevuld aan een arme straatfamilie te geven, prachtig hoe blij het kindje en de moeder met dit verassingspakketje waren!! Ook zijn we nog flink afgezet voor een heerlijk verse jus de afzetters vroegen er twaalf en een halve eurocent per beker voor ;-)!

Na het winkelen begonnen onze maagjes weer wat te rommelen en besloten we op zoek te gaan naar een restaurant. Onze reisbijbel de ´Lonely Planet’ raadde er eentje aan waar we wel oren naar hadden. Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming schrokken we ons rot! Wat krijgen we nou voor een chique bedoeling?! De deur werd voor ons open gedaan, de stoel werd aangeschroven, Inge’s jasje werd uitgetrokken, piano gepingel op de achtergrond en overal te strak uitgedoste mensen. Gelukkig kwamen we weer bij van de schrik toen we de kaart zagen. Het bleek voor ons als Europeanen nog steeds een spotgoedkoop restaurantje te zijn. Een heerlijk drie gangen menu volgde en de eindafrekening bedroeg 16 euro. In Nederland had je waarschijnlijk het tienvoudige moeten betalen.

Op de terugweg kwamen we in een taxi terecht waarbij de chauffeur niet alles op een rijtje had. Hij bracht ons namelijk naar het verkeerde hotel en op het moment dat wij hem de kaart wouden laten zien, keek hij niet maar reed stoicijns door. Na enkele keren STOP! te hebben geoepen hebben we de deuren maar opengegooid en zijn we er uitgesprongen, wat een mafkees was dat!!!

Woensdag 26 juli
Na een stevig ontbijtje werden we om 7:30 uur opgehaald voor de mountainbike tocht. Een uurtje rijden bracht ons naar 5000 mtr. hoogte. Hier werden we ingepakt in een blitsende kledij waarna we downhill konden richting de World Most Dangerous Road (WMDR). Suuuuuper was het om zo lang snoeihard naar beneden te rijden langs een dal waar langzaam de mist uit weg trok. De WMDR is officieel de meest gevaarlijk weg van de wereld waarbij ieder jaar 26 auto´s verdwijnen over de afgrond in de grote jungle. De jungleachtige weg, die soms onder watervallen door loopt, heeft afgronden van 400 mtr., en is op sommige plaatsen niet meer dan 3 mtr. breed, desalniettemin een prachtige weg voor mountainbiking.

Tegen de avond kwamen we aan in Hotel Esmeralda, een werkelijk kuuroord op 1600 mtr. met een prachtig uitzicht over de Yungas (het gebied waarin de Andes overloopt in de Amazone). Met een duik in het zwembad en een heerlijke sauna hebben we dag heerlijk ontspannen afgesloten.

Donderdag 27 juli
Vanwege de geweldige locatie waar we ons nu bevinden blijven we nog een dagje plakken. Vandaag even wat informatie inwinnen over de Pampas tour van drie dagen die we overmorgen tegemoet gaan. En ja, daarnaast maar heerlijk ontspannen, relaxen en vooral genieten van dit prachtige stekje voordat we de malariamuggen tegemoet gaan!

Bedankt voor alle leuke berichtjes, we hopen dat in Nederland de hittengolven ook een beetje te trotseren zijn en tot het volgende verhaaltje maar weer!

Inge en Niekezzzz